woensdag 11 november 2015

Team Salex* gaat trouwen!


't is gebeurd... na meer dan negen jaar samen zijn wij zowaar VERLOOFD! Wie had dat nog gedacht? Mijn mama begon alvast lichtelijk te wanhopen... :) 
Alle nieuwsgierigen kunnen hier alle behoorlijk wat details over het fameuze aanzoek lezen. Een overdosis meligheid valt niet uit te sluiten. U bent gewaarschuwd.





New York, 23 september 2015. Na een eerder teleurstellend bezoek aan het Guggenheim (de beroemde spiraalgalerij was gesloten omdat een nieuwe tentoonstelling werd opgezet), wandelden we door een zonovergoten Central Park op zoek naar het beeld van Alice In Wonderland. Ondanks een vrij duidelijke kaart in de reisgids, waren we er op onze vorige New York-trip niet in geslaagd dat te lokaliseren. Dit keer was onze queeste wel succesvol.

Gevonden!

Het vriendje (Alexander) had een kleine verrassing aangekondigd, maar liet -herhaaldelijke pogingen van mijn kant ten spijt- niets los. Toen hij verdacht vaak op zijn horloge keek, gaf hij prijs dat we om één uur aan de andere kant van het park verwacht werden. Gezien het uur ging ik er van uit dat hij ergens gereserveerd had voor de lunch. 


We liepen door het park langs The Lake, waar je een bootje kan huren. Ik was op dat moment al lichtelijk hangry (een beetje boos van de honger, hungry + angry weet u wel) en hoopte vurig dat de geheimzinnige verrassing geen boottochtje bleek. Alexander zei gelukkig dat we aan de straat van het Dakota Building moesten zijn, aan de rand van het park. Oef, geen boottocht dus! :)



Alexander was behoorlijk zenuwachtig en benadrukte dat we zeker niet te laat mochten komen. Vreemd, de meeste restaurants doen daar toch niet moeilijk over? We bereikten de rand van het park. Het vriendje keek nerveus in het rond en checkte zijn gsm. Ik vroeg waar we precies moesten zijn. Aan de uitgang van de metro, was het antwoord. Geen restaurant te bespeuren. Wel een hele stoet paardenkoetsen die ritjes door Central Park aanbieden. Mijn god, het zou toch geen suffe rit in een paardenkoets worden, hé? Hoe cliché! Terwijl ik daar prematuur verontwaardig stond te wezen, stond Alexander te bellen. Toen volgde deze mededeling: "We zoeken een vrouwtje met grijs haar." Ok dan... Huh? 

Het grijsharige vrouwtje was nergens te bekennen. Ik zou even wachten in het park aan Strawberry Fields, Alexander zou het verder wel regelen. Mysterie alom! Wat moesten we in godsnaam met een oud vrouwtje? Zou dat een gids zijn voor één of andere wandeling? Uiteindelijk kwam Alexander aandraven met enkele goed gevulde zakken. We gingen... picknicken!



Via Perfect Picnic NYC had hij allerlei lekkers laten afleveren aan het park (door het bewuste grijsharige dametje dus). Het was een heel uitgebreid pakket (inclusief dekentje) met lekker brood, verschillende soorten kazen en vleesjes, olijven, een slaatje, aardbeien, brownies en chocolate chip cookies, chips, water, limonade... #omnomnom
Het vriendje weet ondertussen dat mijn liefde toch wel door de maag gaat. Met die perfecte picknick had hij dus al zwaar gescoord! Wist ik veel dat de stiekemerd nog een verrassing in petto had...

Omdat het belachelijk zonnig was, besloten we nog wat te chillen op ons dekentje. Alexander had al een paar keer gezegd dat hij mij toch echt wel heel graag zag, waar ik al zonnend niet bijster veel aandacht aan had geschonken (woops). Het vervolg was behoorlijk stuntelig (van beide kanten) en ging ongeveer zo:

Hij: "Wilt gij anders met mij trouwen?"


via GIPHY

Say whaat? Ik krabbel overeind uit mijn zonneklopperspositie.
Ik: "Jonge, ge kunt dat toch niet zomaar vragen?"
Hij: "Hoezo niet?"
Ik: "Ge hebt niet eens een ring ofzo?"

Die ring had hij dus wel degelijk (al verscheidene maanden blijkbaar), maar van de stress was de stakker hem vergeten aan te bieden. It don't mean a thing if you ain't got that bling... ;) Haastig werd alsnog een klein doosje uit zijn rugzak opgediept. En toen werd er uiteraard volmondig JA gezegd...



Eerlijk? Een huwelijk hoefde voor mij helemaal niet, maar ik wilde wél graag eens gevraagd worden. Om maar te zeggen dat het mogelijks een bijzonder lange verloving zal worden :)
Los daarvan, weet ik al heel lang dat Alexander de liefde van mijn leven is. Oscar Wilde zei het al: "Never love anyone who treats you like you're ordinary." In al die jaren heeft mijn vriendje mij nog nooit dat gevoel gegeven. Hij schijnt mij (geheel onterecht) uiterst bijzonder te vinden en laat dat ook merken. Hij is mijn beste vriend en bij hem kan ik ongestoord mezelf zijn. Als er ooit effectief getrouwd wordt, kan dat simpelweg met niemand anders zijn. <3 Team Salex for the win!



*Team Salex dat zijn dus mezelf (Sarah) en het vriendje de verloofde (Alexander). 

9 opmerkingen:

Ik vind het super om jullie reacties te lezen! Bedankt! x